Hulp vragen

Hoe vraag je hulp, als je het even niet meer weet, of als het je gewoon niet meer lukt om alle ouderschapsballen in de lucht te houden? Ik heb dit als werkende moeder met een gezin regelmatig zelf ondervonden . Een moeder moet nogal wat tegenwoordig. Maar als het je nou eens gewoon niét lukt om die dertig ingewikkelde traktaties, die zindelijkheidstraining van je driejarige, plus de voetbaltraining en de fluitles, de ouderavond en zeven verse zelf gekookte maaltijden in één werkweek te proppen? Of als je wakker ligt van jouw kleuter die stottert, jouw depressieve puber of jouw hooggevoelige kind dat eruit ligt in de klas? Kun je dan hulp toelaten? En hoe doe je dat?

 

Moeiteloos Hulp vragen

 Hoe lang duurt het bij jou voordat je hulp gaat vragen? Doe je dat meteen, of stel je het uit? Hoe deed je dat vroeger toen je klein was? Zelf stond ik als kind bekend om mijn leergierigheid; altijd vragen om het waarom. Een spons zou je kunnen zeggen. Hoe jong ik ook was, ik wist wat ik wilde en dat maakte ik ook wel duidelijk door te zeggen ‘kan zelf’.  Als ik het echt niet zelf kon, dan vroeg ik wel gewoon om hulp.  Zonder nadenken,  gewoon vragen. Toen mijn kinderen van dezelfde leeftijd waren, bleken ze precies hetzelfde te doen. ‘Kan zelf’ , werd met regelmaat gezegd. Ik vond het prachtig. Iedere dag ontdekten ze meer en meer en helpen was echt niet altijd nodig. Ook zij vroegen het gewoon wanneer ze hulp nodig hadden. Met veel bewondering, heb ik hen de wereld zien ontdekken. Ze wilden leren en oefenen. De ene dag vroegen ze daarbij meer hulp dan de andere dag. Fantastisch toch hoe kinderen dat van nature doen!

 

De wijsheid van kinderen

 Wat jammer dat volwassenen dit grotendeels zijn kwijtgeraakt. Ze vinden ‘kan ik zelf’ gemakkelijker in te zetten dan dat ze een hulpvraag stellen. Het willen is er wel maar het durven vragen is een obstakel geworden.

Meestal overheerst er angst  voor de tegenreactie:

• Kan je dat niet zelf?
• Doe het zelf maar, ik heb het te druk
• Hoezo? Heb je dat niet geleerd?
• Waarom vraag je mij?

 

Zo’n reactie geeft een rotgevoel en levert een vervelende stressreactie op. Schaamte, schuldgevoel, onzekerheid…En zo blijven vele mensen doorgaan met ‘kan ik zelf’ en onbewust negeren zij hun innerlijke kindwijsheid ‘ik vraag hulp wanneer het voor mij nodig is’. Ze zijn niet meer bekwaam omdat ze ergens in hun leven hebben besloten ‘ik vraag geen hulp’. Gelukkig maar dat daar een oplossing voor is. Wat je ooit geleerd hebt, kun je je ook weer opnieuw eigen maken.

 

It takes a village…

 Het eerste wat je moet weten, is dat moeder zijn nooit eerder zo’n eenzame klus is geweest als in deze tijd. Want wáár is dat dorp uit het befaamde gezegde It takes a village to raise a child?  Zelfs als je de luxe hebt van een partner-met-papadag die meedoet, is het managen van een gezin anno nu op alle niveaus een ongekend zware en eenzame taak: fysiek, emotioneel en mentaal.

Het tweede dat je moet weten, is dat het hebben van problemen normaal is. ‘Iedere moeder worstelt weleens,’ zegt Elselijn Valter-Rote, getrouwd, moeder van drie kinderen en therapeute. ‘Of het nu met een lastige peuterfase is of met een hooggevoelig kind. En het ligt lang niet altijd aan jou. Veel heb je niet in de hand; vaak speelt er iets dat maar voor een heel klein deel te maken heeft met jouw opvoeding.’

 

Maar hoe vraag je hulp, als je het even niet meer weet? 3 tips

 

1. Accepteer het antwoord

Soms, of vaak, kun je bij al dat managen en begeleiden wat hulp goed gebruiken. Maar hulp vragen is óók niet zo makkelijk. Les 1 in de hulpvraagkunde is: de ander moet ook nee mogen zeggen. Als je diep in je hart verwacht dat de ander ja zegt, en als je boos of verdrietig wordt bij een afwijzing, was je hulpvraag geen vraag maar een eis.

 

2. Wees zonder oordeel (ook naar jezelf toe)

Ook heel belangrijk: neem het jezelf niet kwalijk als je het lastig vindt. Hulp vragen is moeilijk. Wat je ervoor nodig hebt, is het vertrouwen dat het altijd oké is om behoeften en wensen te hebben, en tegelijkertijd acceptatie van het feit dat je het niet in de hand hebt of je ook alles krijgt wat je wenst.

Dat is ons lang niet allemaal met de paplepel ingegoten. Dus als je de moed hebt opgebracht om een andere moeder op school te vragen of jouw kind met haar mee mag en zij schudt haar hoofd, kan dat pijn doen.

 

3. Maak het niet te groot

Nog een punt: wacht niet te lang en maak het niet te groot. ‘Meestal zoek je pas hulp als een probleem je boven het hoofd groeit,’ zegt therapeute Elselijn Valter-Rote, ‘maar ik zou zeggen: het is nooit te laat om hulp te vragen, maar ook nooit te vroeg.’

 

De drie gouden regels van hulp vragen

1. Accepteer gelijkmoedig een afwijzing. Ook zonder opgaaf van reden.
2. Wees zo concreet mogelijk. Omschrijf precies wat je behoefte is.
3. Uit je dankbaarheid voor gekregen hulp. Je hoeft niet evenveel terug te doen voor iemand die je heeft geholpen, maar enthousiast bedanken hoort erbij.

 

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

 

Wendy Bakx- Sanner