Samen staan wij sterk!

#Blijfthuis! #Samenstaanwijsterk! #Doeslief! Vanaf 16 maart jl. is de wereld voor ons allemaal een beetje stil komen te staan. Met z’n allen in lockdown vanwege het Coronavirus… het is een bizarre tijd waarin wij nu leven. Voor mij voelt het als een soort van control-alt-delete fase. Wat vertellen wij onze kinderen? Wat deel je wel en wat deel je niet? Wat gebeurt er met ons als gezin nu wij opeens 24/7 op elkaars lip zitten? Wanneer wordt ons leven weer normaal?

Ook ik heb de wijsheid niet in pacht en kan op de laatste vraag hierboven helaas geen antwoord geven. Waar ik wel bij stil wil staan, zijn de bijzondere en mooie kanten die ik in deze situatie ook ervaar. De natuur is sterker dan de mens en dat laat de natuur ons in de afgelopen jaren op verschillende manier blijken. Zie de aardbevingen, de bosbranden, de stormen die steeds vaker voorkomen en heftiger worden. De stormen krijgen zelfs een naam; het schijnt dat wij daar gevoelig voor zijn en het dus zo beter volgen en onthouden.

Door deze pandemie worden wij door de natuur bijna in totale stilstand gezet. Opeens, zonder dat wij daarvoor kunnen kiezen, is onze wereld totaal veranderd en wordt ons opgedragen om vooral thuis te blijven. Veel mensen moeten op deze manier terugvallen op de basis van wat het leven wellicht echt betekent. Mensen ervaren eenzaamheid, maar ook hoe lastig het is om als gezin dicht op elkaar te leven. En hoe vreemd het is om nu toch je (school)werk te moeten doen. Hoe onze middelen er eigenlijk voor een groot deel op gericht zijn om “buitenshuis” bezig te zijn!

Voor iedereen is de vertrouwde structuur weg. Er zijn nieuwe, tijdelijke regels waar wij ons echt aan moeten houden. Er is angst en onzekerheid, want niemand weet eigenlijk precies hoe het nu allemaal echt zit en wat de toekomst gaat brengen. Dit alles zijn wij niet gewend en er wordt nu in de hele wereld met man en macht gevochten tegen de opmars van het virus.

In ons gezin gaat het als volgt en ik deel dit omdat wij, net zoals u, een gezin zijn die in deze bizarre tijd het hoofd boven water probeert te houden. Mijn man reist normaal gesproken 80% van de tijd naar het buitenland en is dus heel vaak niet thuis. Maar opeens is papa er de hele week. Onze kinderen zijn dat niet gewend en ik als partner natuurlijk ook niet. Dus zoektocht nummer 1 is: hoe vormen wij zeven dagen in de week een gezin i.p.v. twee dagen in de week? Dan het werk: zowel papa als mama moeten gewoon werken, zelfs meer dan normaal. Dus wij zijn wel thuis, maar eigenlijk ook weer niet… Dan zijn er die “conference calls” waar ongeveer de helft van de dag mee gevuld wordt.  Wij wisselen dat nu af in een soort van schema. Iedereen is bij ons om 9 uur aangekleed en zit klaar voor schoolwerk of het werk. Lunch doen wij zoveel mogelijk samen en gelukkig hebben wij pubers, die dus goed zelfstandig aan het schoolwerk kunnen werken. Maar een puber die in het examenjaar zit, heeft natuurlijk wel wat stress over hoe rond ik dit nu allemaal af? Wanneer ga ik nu weten of ik geslaagd ben of niet….

Wij zien geen vrienden meer, maar hebben gelukkig via andere wegen wel contact met elkaar. Dat leren wij onze kinderen ook te doen. Het sporten ligt voor ons allemaal stil, dus wordt er meer gewandeld met elkaar. Wij hebben twee honden dus gelegenheid genoeg. En opeens willen we allemaal wel even voor die ene boodschap naar de winkel gaan, want je bent er dan tenminste even uit, toch??

Wij volgen het nieuws samen op de voet en bespreken met elkaar ook wat wel en niet kan. Met jongere kinderen is dit allemaal natuurlijk een stuk lastiger. Toch denk ik dat ook daar kanalen voor zijn, denk aan het jeugdjournaal en andere educatieve tv-programma’s. Regelmaat en ritme zijn nu de beste ingrediënten om het met elkaar vol te houden. Wij kijken vooral naar wat goed gaat en hoe fijn en bijzonder het eigenlijk is om zo met elkaar te “overleven”.

De natuur heeft ons in stilstand gezet en zo besloten dat een aantal zaken wellicht opgelost worden in de wereld; stikstof is minder nu, de natuur knapt op. Ons creatieve brein wordt extra gestimuleerd en zo ook ons besef dat zaken niet vanzelfsprekend zijn. Praat hierover met uw kinderen en met elkaar, weet dat uw kinderen vele malen flexibeler zijn dan u denkt. Met genoeg warmte, liefde, geduld, regelmaat en ritme ben ik ervan overtuigd dat wij samen sterk staan en dit virus onder de duim krijgen.

Alle lof voor de mensen die door hun vitale beroep in de frontlinie keihard werken voor ons allemaal. Laten wij vooral thuisblijven met elkaar, zodat zij hun werk goed kunnen blijven doen.

Take care!

 

Heb je feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner