Emotie en eten?

Vroeger aten we om te overleven. Vaders gingen op jacht om te zorgen dat er eten was voor het gezin. Moeders waren thuis en zorgden voor de kinderen en het huishouden. Maar sinds de industriële revolutie is er eten in overvloed en daardoor zijn er andere redenen ontstaan om te eten. Hieronder hebben we deze redenen voor je op een rijtje gezet.

We eten:

• uit verveling;
• uit eenzaamheid;
• uit teleurstelling;
• omdat we blij zijn, uit geluk;
• omdat het gezellig is;
• omdat het lekker is;
• omdat we stress hebben;
• omdat we het verdiend hebben;
• omdat we verdrietig zijn.

 

Al deze redenen hebben niet veel te maken met het stillen van honger (om te overleven), maar komen voort uit emoties. We eten soms omdat we direct reageren op de emoties die we ervaren. Het komt ook voor dat we eten om de emoties die we ervaren te onderdrukken, omdat we ze eigenlijk liever niet willen voelen. Het vervelende daaraan is dat we te veel en onnodig eten. Soms ontstaan er zelfs eetbuien, waardoor je je rot kunt gaan voelen en overgewicht kunt ontwikkelen.

 

Studie emotie en eten

“Dat kinderen zich soms vergrijpen aan voedsel wanneer ze gestrest of overstuur zijn, heeft te maken met aangeleerd gedrag. Het is dus niet te wijten aan het erven van (slechte) genen. Dat blijkt uit onderzoek van University College Londen. De studie deed onderzoek onder 398 vierjarige Britse tweelingen, waarvan de helft afkomstig was uit gezinnen met obesitas en de andere helft uit gezonde gezinnen. Daaruit blijkt dat de belangrijkste oorzaak voor emotie-eten binnenshuis te wijten is aan het feit dat ouders hun kinderen eten geven om hen beter te laten voelen.

Het feit dat het verschilt per kind of ze in stressvolle situaties juist snakken naar voedsel of er juist helemaal niks van moeten hebben, verklaart de bevindingen dat omgevingsfactoren bijdragen aan emotie-eten. “Het ervaren van stress en negatieve emoties kan een effect hebben op de eetlust van mensen”, zegt wetenschapper Moritz Herle, die leiding gaf aan het onderzoek. Dat kinderen dus grijpen naar voedsel, heeft niks te maken met de genen. Onderzoekers geven aan dat het emotie-eten of juist ondervoeding risicofactoren zijn. Ze kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van obesitas of eetstoornissen als anorexia nervosa.”

 

Relatie emotie en eten

De relatie die jij als ouder/verzorger hebt met emotie en eten is onbewust ook voor het kind een voorbeeld en dit zal effect hebben op de relatie die het kind zal krijgen met emotie en eten. Kinderen ontwikkelen deze relatie vaak al op jonge leeftijd door goedbedoeld advies en gedrag van hun ouders/verzorgers. Denk bijvoorbeeld maar eens aan een verdrietige en angstige kleuter, die gevallen is en als troost een snoepje krijgt. De link die je door dit soort voorbeelden legt, kan er op latere leeftijd voor zorgen dat mensen “emotie-eters” worden!

We leren vaak al op jonge leeftijd om situaties, die een emotionele lading hebben, te koppelen aan eten. Denk maar eens aan hoe blij je vroeger thuiskwam met je goede rapport en dat je daarvoor beloond werd met een ijsje of extra zakgeld ‘om iets lekkers te kopen’. Ook oudere kinderen zijn er vaak goed in om gevoelens te lijf te gaan met (ongezond) gedrag. Je herkent vast wel het voorbeeld van verveelde pubers, die op straat rondhangen met blikjes energiedrank, zakken snoep, chips, fastfood…Ook als je kritisch naar je eigen gedrag kijkt, zie je dat je zelf wel eens – onbewust en onbedoeld – de ‘fout’ in gaat. Je herkent wel de avonden dat je vermoeid en neerslachtig op de bank ploft en bijna gedachteloos een zak chips leegeet. Of dat je – na een drukke periode – eindelijk eens een avondje vrij hebt en je vindt dat je nu echt wel eens een glaasje wijn hebt verdiend…

Dit gedrag lijkt op zich vrij onschuldig en kan – als het af en toe gebeurt – niet veel kwaad. De valkuil bestaat echter dat je kind, dat deze gedragingen natuurlijk ook ziet, hierdoor leert om bij een gevoel van onrust niet te gaan kijken naar welk signaal er eigenlijk wordt gegeven (zoals: Waar komt die onrust vandaan? Wat wil dit gevoel me eigenlijk zeggen? Wat kan ik er aan doen?), maar dat het deze onrust gaat zien als een signaal om te gaan eten. Je kunt als ouder/verzorger gelukkig een aantal dingen doen om je kind hier goed in te begeleiden. Daardoor zorg je ervoor dat je kind geen ‘emotionele eter’ wordt. Je leest hieronder 5 tips.

1. Word je als ouder/verzorger bewust van het eetpatroon dat is ontstaan.
2. Benoem het, als je merkt dat je kind uit verveling gaat snoepen.
3. Leer je kind om emoties op te merken, te herkennen en te bespreken.
4. Probeer om emoties en eten zoveel mogelijk los van elkaar te koppelen.
5. Koppel belonen en corrigeren los van eten.

 

Na het inlezen over dit onderwerp kan ik hardop zeggen dat ik een “emotionele eter” ben. Het onderwerp trok mijn interesse omdat ik merkte dat ik tijdens de Corona crisis veel meer “lekkere” dingen at dan dat ik normaal doe. Ook binnen ons gezin en in mijn directe omgeving zag ik het gebeuren. Het mooie weer droeg er ook aan bij dat we al vroeg in het voorjaar zeer regelmatig de BBQ hebben kunnen aansteken, dus de Corona kilo’s zijn ook voor mij een feit…

Heb je feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie gerust weten!

 

Wendy Bakx-Sanner