De weg van de minste weerstand
Ik val maar meteen met de deur in huis: onze kinderen krijgen meestal gewoon hun zin. Hierbij wordt door de ouders dus de weg van de minste weerstand geboden. Waarom eigenlijk? Omdat wij nou eenmaal leuke, relaxte ouders willen zijn. We willen niet de hele dag “nee” en “niet doen” roepen. Daarbij willen de kinderen natuurlijk gewoonweg liever geen NEE horen. Of zijn we stiekem zo toegeeflijk omdat we niet al te veel last van de kinderen willen hebben?
“Wikipedia; De weg van de minste weerstand is een traject van A naar B dat minder energie kost dan andere mogelijke trajecten van A naar B. Het idee wordt als verklaring voor natuurlijke fenomenen gebruikt, maar ook als metafoor voor menselijk gedrag. Als er verschillende manieren zijn om iets te bereiken, maar eentje kost het minste moeite, dan wordt deze manier weleens ‘de weg van de minste weerstand’ genoemd. In de natuur zien we een dynamisch systeem vaak ‘de weg van de minste weerstand’ nemen. Bijvoorbeeld als regenwater van een berg naar de zee stroomt.”
Gefeliciteerd! Zwemmen met de stroom mee is inderdaad de weg van de minste weerstand. En dat is precies die weg waarmee je het verst komt!
We kiezen vaak voor doorzetten, terwijl we eigenlijk moeten loslaten. Waarom doen we dat dan niet? Is de weg van de minste weerstand de gemakkelijkste weg – of is het de slimste weg? Is loslaten een teken van falen of juist een teken van succes? Wij opvoeders kampen allemaal met dit “probleem” bij het opvoeden van onze kinderen. Het is goed om hierover te sparren met andere ouders. Ook zij lopen hier hoogst waarschijnlijk vroeg of laat tegenaan.
Wat is de beste manier om je doel te bereiken?
Kijk eens om je heen naar de volwassenen in je omgeving. De meeste mensen zijn hard bezig om hun leven te verbeteren. Ze doen hun uiterste best – op hun eigen manier – om hun doelen te bereiken en zich daardoor gelukkiger te voelen. En wat gebruiken ze daarvoor? Vooral hun doorzettingsvermogen. Dit voorbeeld geven wij allemaal door aan onze kinderen.
Veel ouders en opvoeders kiezen voor de “traditionele manier” van opvoeden van de kinderen. Ze zeggen: “Niet zeuren, maar doorgaan. Je moet hard werken om iets te bereiken. Je moet je handen uit je mouwen steken. Opgeven is voor losers. Echte winnaars geven nooit op.” Maar is dat wel de beste manier om je doel te bereiken? En geven wij hiermee wel het juiste voorbeeld en het juiste signaal af aan onze kinderen?
Doorzetten of loslaten?
De keerzijde van bovengenoemde aanpak is dat we daarmee ongelooflijk veel kansen laten liggen. Het mooie aan onze kinderen is namelijk, dat zij die kansen nog wel zien liggen en daarom tegen de stroom in durven gaan. Wellicht komt het daardoor dat kinderen het lastig vinden om “NEE” te horen. We negeren hierdoor manieren waarop we sneller en met meer gemak onze doelen kunnen bereiken. We blijven doorzetten in situaties die ons niet meer gelukkig maken. We onderhouden relaties die we beter kunnen loslaten. Kortom: doorzetten is niet per definitie slim. Soms is het wijzer om los te laten.
Nu is loslaten ontzettend moeilijk voor de meeste mensen. Loslaten wordt ons in feite namelijk door niemand geleerd. We krijgen er in onze opvoeding nagenoeg niets over te horen. We hebben er nooit mee geoefend en vinden het daarom heel moeilijk. Toch merken ouders met kinderen in de puberteit op een gegeven moment dat het juist een groot goed is om zaken los te laten. En dat het juist heel gezond is om de puber steeds meer de eigen weg te laten bewandelen.
Waarom is de weg van de minste weerstand vaak de beste weg?
- Het kost de minste moeite.
Wij hoeven niet meer te worstelen of krampachtig vol te houden als opvoeders! Zie het als zwemmen in de modder: Hoe hard je het ook probeert, hoe goed je er ook in wordt, het is nooit zo gemakkelijk als zwemmen in water. Nooit! Dus het feit dat iets makkelijk is – dat het vanzelf gaat, dat het natuurlijk voelt – dat is juist het bewijs dat je op de goede weg bent!
- Het geeft de meeste vreugde.
Logisch, want de weerstand en krampachtigheid stopt – en pas dan kan er vreugde en plezier naar boven komen. Hiermee komt er ontspanning binnen het gezin en dat is voor ieder gezinslid van grote waarde. Het is toch heerlijk als je mèt de stroom meezwemt? Dan voel je: “Ja, dit gaat lekker – dit vind ik leuk!” Waarom zou je jezelf die vreugde ontzeggen?
- Het past bij je.
De reden dat dingen makkelijk gaan en je gelukkig maken, is dat ze bij je passen. Durf in de spiegel te kijken: onze kinderen zijn de levensgrote spiegels van onszelf! Kinderen zijn nog puur en hebben geen dubbele agenda’s. Vertrouw dus meer op wat het kind beweegt! Mij maakt het bijvoorbeeld gelukkig om lekker te gaan lunchen en te sporten. Misschien hou jij meer van een concert of een boek. Wat maakt het uit? In ieder geval weten we dat het ons gelukkig maakt! Wat willen we nog meer?
Doe wat bij je past en laat de rest los.
Hoe herken je de beste weg?
Je weet onmiddellijk welke keuze de beste weg is. Dat is die keuze die je weinig moeite kost, je veel plezier geeft en helemaal bij je past. Het is niet zo moeilijk om daarachter te komen, toch? Dàt is de weg van de minste weerstand. Dat is de weg die je het gelukkigst maakt. Op die weg ervaar je energie, plezier, vreugde, geluk, en ontspanning. Het wordt vaker gezegd in opvoed land; “Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”. Kies de juiste weg in het begeleiden en opvoeden van de kinderen, wil niet alles 100%. Dat is de weg van gelukkig leven, samen met onze kinderen en met jezelf!
Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!
Wendy Bakx-Sanner
Geen reacties