Grenzen stellen

Er zijn grenzen…

In elk gezin is er wel eens ruzie of onenigheid. Dat is niet gek, want bij het opgroeien en opvoeden hoort het verkennen van grenzen. Grenzen van jezelf en die van de ander. Het stellen van grenzen hoort bij opvoeden en opgroeien. Jonge kinderen hebben een enorme drang om de wereld om hen heen te ontdekken. En dat is maar goed ook, want zonder die drang zou een kind zich niet goed ontwikkelen. De drang de wereld te ontdekken, stimuleert het kind te gaan zitten, kruipen, lopen, praten, sociale contacten aan te gaan etc. Maar deze behoefte vraagt van de ouders naast aanmoediging ook begeleiding en begrenzing. Grenzen stellen betekent regels afspreken. Het stellen van grenzen is noodzakelijk in de opvoeding. Zonder grenzen ontwikkelt het kind zich tot een onevenwichtige persoonlijkheid, die niet geleerd heeft rekening te houden met anderen. Zonder grenzen kan een kind zichzelf ook in gevaar brengen.

Al zal het kind het niet altijd zo ervaren, juist in het belang van het kind is het goed grenzen te stellen. Voor sommige kinderen (en volwassenen) is dat synoniem aan streng zijn. Echter, deze ‘strengheid’ heeft niets te maken met onvriendelijkheid, maar alles met het geven van duidelijkheid. En daar zijn zowel kinderen als opvoeders bij gebaat. Mag je dan helemaal niet verwennen? Natuurlijk wel! Maar ouders moeten er niet in doorschieten, want dan groeien hun kinderen niet op tot zelfstandige volwassenen die weten om te gaan met tegenslagen.

Zelfvertrouwen en regels

Elke ouder wenst dat zijn kind genoeg zelfvertrouwen heeft om de wijde wereld in te gaan. Zelfvertrouwen is iets wat groeit door het stellen van grenzen. Dit is niet alleen belangrijk voor de veiligheid van het kind, maar het helpt ook bij het bijbrengen van de basisregels van de sociale omgang, bij het aanleren van normen en waarden en om het kind te leren ook rekening te houden met de gevoelens en wensen van anderen. Een kind heeft regels nodig. Regels bieden een kind houvast en duidelijkheid en hierdoor ook veiligheid. Het kind weet dan wat er van hem of haar verwacht wordt, en tegelijkertijd ook wat het van de ouders kan verwachten. Deze duidelijkheid en veiligheid helpen het kind weer om zelfvertrouwen op te bouwen.

De voordelen van grenzen stellen

Regels:

• zijn niet belastend, maar ontlastend;
• voorkomen steeds dezelfde discussie, het scheelt daardoor veel tijd;
• bevorderen de sfeer;
• bieden veiligheid;
• geven houvast;
• stimuleren het zelfvertrouwen;
• brengen een kind respect bij;
• leren je kind rekening te houden met anderen;
• zijn er ook om incidenteel van af te wijken en dat wordt dan ervaren als een beloning.

Hoe stel je grenzen?

1. Wees duidelijk tegen een kind. Leg uit waarom iets wel of niet mag, zodat het kind zich eerder bij de grens neerlegt en de volwassene zich beter realiseert waarom hij deze grens belangrijk vindt. Dit geeft de volwassene ook houvast om bij zijn standpunt te blijven en minder snel toe te geven.
2. Wees consequent in het begrenzen van gedrag. Belangrijk is dus te handelen wanneer de grens is bereikt, of net iets daarvoor. Probeer in ieder geval te vermijden dat de grens te laat of helemaal niet wordt gesteld. Een kind leert er niets van als het de ene keer wel met zijn vieze schoenen naar binnen mag en de volgende dag niet. Het weet dan niet waar het aan toe is. En kinderen zullen altijd naar grenzen zoeken.
3. Bied het kind veiligheid. Zo weten ze wat er wel of niet mag, hoe ver ze kunnen gaan. Als ouders consequent zijn, hoeven kinderen niet bang te zijn dat ze de volgende keer een uitbrander krijgen als ze datgene doen wat ze altijd al deden.
4. Laat het kind zien wat het effect op de ander is van brutaal gedrag. Spiegel zijn gedrag: “wat zou jij ervan vinden als ik je uitscheld voor dom varken?”
5. Bied alternatieven, maak duidelijk wat het een kind oplevert wanneer het meer gewenst gedrag laat zien. Straf niet alleen, vergroot gewenst gedrag ook uit en beloon het. Het kind zal dan gemotiveerder zijn andere manieren aan te leren en grenzen te accepteren.
6. Maak aangenaam gedrag aantrekkelijk. En wijs op ongewenst gedrag: als je je zo gedraagt, vinden mensen je helemaal niet aardig.
   Consequent

Om grenzen goed te kunnen bewaken, is het heel belangrijk dat een ouder consequent is. Wanneer een regel de ene dag geldt en de volgende dag niet, zal het kind steeds weer de grens op zoeken om te kijken of de regel mogelijk nog een keer overtreden kan worden. Daarnaast is het ook belangrijk om als ouder het goede voorbeeld te geven. Een kind als regel geven dat één snoepje in de middag voldoende is, is voor een kind moeilijk te accepteren wanneer de ouders wel meerdere chocolaatjes en koekjes bij de koffie nemen. Als je erop let, zul je zien dat wij ouders ons vaak schuldig maken aan het niet geven van het goede voorbeeld!

Bij het stellen van regels is het belangrijk dat het kind de regel begrijpt. Het is dan ook belangrijk het kind niet alleen de regels te leren maar ook het waarom van de regel (omdat het onveilig is, omdat je iemand daarmee pijn doet, omdat ik dat vervelend vind etc.). En hoe simpel het ook klinkt, het is ook belangrijk na te gaan of het kind goed geluisterd heeft bij het stellen van de regel. Een regel die het kind maar half gehoord heeft, zal niet nageleefd worden. Het is dan ook een goed idee om de regels op papier te zetten, zodat het kind niet kan zeggen de regel niet gehoord te hebben of vergeten te zijn. Bij oudere kinderen kunnen de regels gewoon opgeschreven worden en op een duidelijke plek opgehangen worden. Bij jonge kinderen kan hetzelfde gedaan worden met behulp van pictogrammen. Kinderen zijn gevoelig voor de manier waarop gecommuniceerd wordt. Ouders moeten zich hiervan bewust zijn en daarbij goed kijken wat bij hun kind het beste werkt. Als dit goed loopt, zal je kind de regels gemakkelijker begrijpen.

Een schrale troost: grenzen stellen hoort er voor ons allemaal bij. Er zijn nu eenmaal grenzen….
Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Loslaten!

Voor veel ouders is het “loslaten” van hun kind een dingetje. Je kind zijn eigen weg laten gaan, kan echt lastig zijn. De navelstreng losknippen is het eerste loslaten voor een moeder. Vader sluit pas dan het kind voor het eerst in zijn armen. Vervolgens beginnen de ouders samen aan de weg van het “loslaten”. Niemand weet van te voren hoe dit precies zal gaan en wat men op die weg tegen zal komen. Het zorgen dat je kroost zelfstandig wordt, is een bijzonder iets in de natuur van mens en dier,

Alle clichés kennen wij wel:

• Het oudste kind doet het baanbrekend werk voor de jongere kinderen.
• Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
• Dat doet mijn kind niet.
• Met vallen en opstaan.

Is loslaten makkelijker gezegd dan gedaan?

Iedere ouder voelt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn kind en wil het beste voor zijn kind. Daar hangt mee samen dat ouders het moeilijk vinden om het kind los te laten en steeds meer de eigen verantwoordelijkheid te geven. Hoe dichter je je kind bij je houdt, hoe meer je als ouder de controle hebt en houdt over hoe het met je kind gaat. De enorme liefde voor het kind zorgt ervoor dat ouders het moeilijk vinden het los te laten, terwijl het ouderschap eigenlijk een voortdurend langzaam loslaten is. Maar in de huidige maatschappij waar veel van kinderen verwacht wordt, de maatschappij verhard is en er steeds minder sociale controle is, kan het voor ouders extra moeilijk zijn toch los te laten.

Ouders moeten een evenwicht vinden tussen voldoende loslaten om het kind de kans te geven zich te ontwikkelen en te leren, maar anderzijds ook niet te snel los te laten, omdat kinderen nog sturing en begeleiding nodig hebben. Iedere leeftijdsfase vraagt om een beetje meer loslaten en het kan best lastig zijn voor ouders om zelf te bepalen waar je als ouder gaat loslaten en op welke punten je nog even de touwtjes in handen wilt houden.

Ouders moeten steeds weer de afweging maken wat wel en niet verantwoord is en moeten daarbij steeds de afweging maken tussen hun eigen angsten en zorgen en de behoeftes van het kind om zelfstandig te worden en zijn.

Groepsdruk

De huidige maatschappij maakt het zeker niet makkelijker om als ouder je kind los te laten. De vooroordelen, het oordelen van andere ouders, maar ook de keuze van andere ouders maakt het lastig om als ouder je eigen pad te kiezen in het loslaten van jouw kind.

Wij hebben het allemaal wel eens gehoord: “Ach joh die van ons mag het ook al, doe niet zo moeilijk!” Of: “Waar bemoeit de overheid zich mee, NIX18, ik bepaal zelf wel als ouder wanneer mijn kind alcohol mag drinken.”

Als ouder merk je duidelijk dat er op school, bij de sportclub, maar ook in de privésfeer een groepsdruk is. Belangrijk is het voor onze kinderen om als ouder hier dichtbij jezelf te blijven en daarbij je kind te leren dat je niet hoeft te bezwijken onder deze groepsdruk, hoe lastig dit soms ook is.

Waarom is loslaten zo belangrijk?

Wanneer kinderen onvoldoende losgelaten worden, krijgen ze onvoldoende de ruimte om zichzelf te ontwikkelen en vertrouwen in hun eigen kunnen op te bouwen. Wanneer kinderen veel dingen uit handen genomen wordt, leren kinderen niet zelf om te gaan met situaties en kan ook het idee bij ze ontstaan dat ze dingen niet kunnen, want waarom zouden hun ouders het hun anders niet toe staan om het zelf te proberen. Het kind dient via het loslaten te leren om zichzelf te gaan redden. Dit wordt ook wel de zelfstandige redzaamheid genoemd. Door het beetje voor beetje los te laten, geven ouders hun kind zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel.

Het is niet te laat!

Het is nooit te laat om te leren hoe jij als ouder je kinderen los kunt laten. Ook al zijn ze dertig-plus. Er zijn veel boeken over geschreven. Uit het boek “Loslaten kun je leren” van Jolet Plomp, kun je als ouder veel tips halen. Deze vijf tips kunnen je alvast op weg helpen:

 Verwerp de gedachte dat je als ouder alle rampspoed voor je kind kunt voorkomen.

1. Laat het idee los dat iedereen van je kind moet houden.
2. Hoe ouder hij wordt, hoe minder zeker je ervan moet zijn dat je begrijpt wat hij voelt en denk
3. Realiseer je dat je op een bepaald moment niet meer alles beter weet.
4. Laat je toekomstdromen voor je kind varen. Zo krijg je meer inzicht in zijn kwaliteiten en mogelijkheden.

Loslaten kun je leren van Jolet Plomp, is voor 10 euro verkrijgbaar bij o.a. www.bol.com.

Ik wens iedereen veel wijsheid, liefde, kracht en succes toe met het loslaten van u kroost. Weet dat u niet alleen bent in het “moeten” loslaten. Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Hoe leuk zijn de feestdagen nu echt?

Ergens heb ik nog steeds het gevoel dat de zomer pas net voorbij is en dat we nog lekker aan het nazomeren zijn, maar de realiteit is dat het alweer december is. Als ik ’s avonds met mijn hond wandel is het pikkedonker en zie ik de eerste lampjes buiten alweer in de bomen hangen. Voor sommige mensen betekent dit dat we langzaam gaan aftellen naar the most wonderful time of the year, maar genoeg mensen hebben helemaal niets met het najaar, de winter en al helemaal niet met de feestdagen. Voor onze kinderen is het een spannende tijd, die in vele gezinnen voor stress zorgt!

Hoewel ik ergens ook wel een soort gezelligheid en warmte kan voelen als ik lekker binnen zit terwijl het buiten donker is en waait, merk ik zelf ook goed dat ik moeite heb met de periode die we tegemoet gaan. De discussie over zwarte piet, de schoolactiviteit die steeds meer een ouderproject lijkt te worden; sommige ouders knutselen vijf avonden met hun kind aan een prachtige surprise en een andere ouder helpt niet mee, wat dan vaak ook wel te zien is aan het resultaat. Het is eigenlijk gewoon een drukke, stressvolle tijd. Je kunt je afvragen of het voor de kinderen zelf allemaal wel zo geweldig is…

De feestdagen die in het verschiet liggen, zijn lang niet voor iedereen een groot feest en iets om naar uit te kijken. De beelden die we in kerstfilms en op tv voorgeschoteld krijgen, weerspiegelen immers niet echt de realiteit. Niet iedereen zit nu en in de komende periode gezellig met de hele familie bij de open haard.

Elke ouder herkent dit: slecht slapen, weinig eetlust, buikpijn, hoofdpijn, plotselinge koortsaanvallen, overspannen of superdruk gedrag; het zijn allemaal herkenbare symptomen die zich bij de kinderen manifesteren rond Sinterklaas en Kerst. En die treffen niet eens alleen overgevoelige kinderen; ook een nuchter zieltje kan behoorlijk op tilt slaan. Hoe blijft de feestmaand feestelijk? ‘We zien in december een piek als het gaat om in- en doorslaapproblemen,’ zegt Clarisse van Gorkom, orthopedagoge in het Mesos Medisch Centrum in Utrecht. Het komt volgens haar in de feestmaand regelmatig voor dat leuke spanning finaal uit de hand loopt. Kinderen gaan minder goed eten, letten op school slechter op, of krijgen hoofdpijn. Wat daarbij volgens haar meespeelt, is dat het tussen de herfst- en de kerstvakantie een lange ruk is, waardoor veel kinderen toch al moe zijn. ‘Daardoor wordt het lontje wat korter en raken kinderen sneller geïrriteerd of worden zelfs agressief.’

De drukte neemt toe

Spanning rond het zetten van de schoen en de vraag welke cadeautjes de Sint zal geven, bestond vroeger ook. Maar de laatste jaren neemt de drukte toe. Veel scholen doen steeds meer aan de feestdagen: niet alleen komt Sint langs, er is vaak ook een heus kerstdiner. Sport- en hobbyclubjes organiseren uitvoeringen rond kerst en nodigen meestal ook Sinterklaas uit. Vergeet niet het werk van de papa’s en mama’s: ook vele bedrijven staan stil bij het Sinterklaas feest voor de kinderen van de werknemers. In de winkels liggen eind september al pepernoten en weken voor de Sint daadwerkelijk voet op Nederlandse bodem zet, vallen er kleurige folders in de brievenbus. Als hij eenmaal gearriveerd is, voert het dagelijkse Sinterklaasjournaal op de televisie de spanning nog eens op.

Magisch denken

Dat de Sinterklaastijd zo spannend is, komt volgens de psycholoog mede doordat kinderen tot een jaar of 7 magisch denken. ‘Ze maken geen onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid. Alleen wat ze zien, bestaat voor hen echt.’

Een mooi bewijs hiervan leverde een beroemde tv-uitzending waarin de juf zich voor de ogen van de klas verkleedde als Sint. Op de vraag ‘Wie is dit?’ antwoordden de kinderen vervolgens collectief: ‘Sinterklaas!’  Want die zagen ze en de juf was ‘weg’. Toen de Sint zich weer omkleedde, was ze in de ogen van de kinderen gewoon de juf en geen ex-Sinterklaas. ‘En zelfs al zijn kinderen op de leeftijd dat ze beseffen: Sint bestaat niet, dan nog blijft de hele periode spannend.’

11x hoe blijft de spanning hanteerbaar?

• Maak een kalender met de hoogtepunten zodat kinderen overzien hoe lang het nog duurt.
• Onderschep de speelgoedfolders en kijk ze op een rustig moment samen door.
• Spreek af hoe vaak de schoen gezet mag worden.
• Maak de feesten voorspelbaarder. Vertel bijvoorbeeld al iets over de cadeautjes.
• Lees verhalen voor over de betekenis van het feest.
• Informeer wat er op school gaat gebeuren zodat het kind erop kan worden voorbereid.
• Neem de tijd om de dag met het kind te bespreken.
• Maak van de Sint geen boeman.
• Op tijd inkopen doen voorkomt stress bij de ouders.
• Probeer het aantal festiviteiten thuis en bij anderen beperkt te houden.
• Hanteer de gouden regel: minder is meer.

Gezellig met familie of vrienden

Hoe je de feestdagen doorbrengt, bepaal je in de eerste plaats zelf. Bij wie wil je zijn in deze tijd? Wat wil je betekenen voor anderen en hoe wil je dat doen? Dit zijn goede vragen om jezelf te stellen voordat je doet wat anderen van je verwachten. Vergeet daarbij vooral ook niet te kijken naar de kinderen; “wat hebben wij er aan?” Je kunt namelijk meer invloed hebben dan je misschien denkt. Het enige wat het van je vraagt is een beetje eigen initiatief. Maar dan moet je eerst weten wat je wilt.

Vaak plannen mensen de periode rond de feestdagen vol, vol, voller, volst. Probeer dit te vermijden. Je kan gerust in februari nog een nieuwjaarsfeestje geven. Dat is geen probleem. Ik denk zelfs dat veel mensen dat leuker vinden dan allemaal zo opeen gepropt. Februari is dan zelfs nog dichtbij. Bekijk het gewoon ruimer! Geef jezelf en vooral de kinderen ademruimte. Laat genoeg tijd over dat ze gewoon thuis écht zichzelf kunnen zijn. Meer dan je best kan je niet doen. Loopt het niet helemaal goed, laat het los! Echt, van teveel stressen of tobben over wat je allemaal nog moet doen zul je zeker overlopen en zal er enkel nog meer stress komen. Laat het los! Een stukje zelfreflectie is hier dan wel op zijn plaats en je zult ervan leren zodat je volgende keer niet in dezelfde valkuil stapt.. Laat deze periode geen extra stress factor worden voor jou als ouder en voor je kind!

Geniet van de feesten, van je familie en van de kinderen, dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait!

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Help mijn kind verveelt zich!?

Elke ouder of nanny herkent de volgende situatie vast wel: het is woensdagmiddag, het is stralend weer buiten en je kind hangt op de bank. Op de vraag of het kind niet iets gaat doen, volgt een diepe zucht en de mededeling: “Ik verveel me.” De daarna door de ouder of nanny aangereikte suggesties voor een activiteit worden allemaal weggewimpeld met een diepe verzuchting: “Nee, daar heb ik geen zin in.”

Bijna ieder kind verveelt zich wel eens. Dat een kind dat zich verveelt voor de ouders of nanny lastig en storend kan zijn en boosheid en irritatie kan oproepen bij anderen is begrijpelijk. Maar betekent dit dat de verveling dus opgeheven moet worden? En zo ja, moeten de ouders of nanny daar een rol in spelen?

Waarom verveelt een kind zich?

Dit kan een lichamelijke oorzaak hebben. We zien vaak dat kinderen de dagen voordat zij ziek worden enorm hangerig zijn en verveling hoort hier dan vaak ook bij. Maar ook gewone vermoeidheid kan leiden tot verveling. Een kind dat zich verveelt, kan ook heel passief lijken, maar ondertussen best actief zijn. Verveling in de vorm van op de bank hangen kan namelijk ook een manier zijn om de vele indrukken van een dag te verwerken of om over dingen na te denken. Een ouder of nanny die er steeds op aandringt dat het kind iets moet gaan doen of die steeds speelsuggesties doet, kan voor het kind in die situatie heel storend zijn.

Verveling kan ook een uiting zijn van boosheid en teleurstelling. Het kind wil bijvoorbeeld graag met de ouder of nanny een spelletje doen, maar deze heeft geen tijd. Of het kind had zich verheugd op het spelen met een vriendje en het vriendje blijkt niet te kunnen. Ook wanneer een kind op zijn kop gehad heeft over iets, zien we vaak dat het hierop reageert met passief gaan rondhangen. Het kind laat op deze manier zien geraakt te zijn door de boosheid en nu niets meer te willen doen.

Verveling ontstaat  meestal zonder aanwijsbare reden. Het kind weet gewoon even niets te verzinnen om te doen, zit niet zo lekker in zijn vel of heeft gewoon even zin om niets te doen. En dat moet natuurlijk ook kunnen.

Verveling kan ook een al dan niet terechte vraag om aandacht zijn. Door duidelijk naar het kind aan te geven wanneer er wel en wanneer er geen aandacht voor het kind is, kan deze vorm van verveling voorkomen worden. Iedere dag wat exclusieve aandacht voor het kind voorkomt dat het kind op minder prettige manier, zoals door verveling, om aandacht gaat vragen.

Hoe kun je als ouder of nanny reageren op verveling?

Wanneer een kind zich zit te vervelen, kan het goed zijn eerst eens te vragen waarom het kind zo rondhangt, zonder hier een oordeel aan te koppelen. Het kan goed dat het kind dan zelf al met een duidelijke verklaring komt zoals: “ik ben moe, ik heb ruzie met mijn vriendin, mijn bal is stuk” enzovoorts. Er kan dan samen met het kind gezocht worden naar een oplossing. Maar het antwoord kan ook zijn: “ik verveel me gewoon.” Als ouder of nanny kun je dan voorzichtig wat suggesties aandragen voor spel. Maar, zoals eerder gezegd, is het verstandig niet te snel en teveel suggesties aan te dragen en hier zeker mee te stoppen wanneer er geen ander antwoord komt dan: “nee, daar heb ik geen zin in”.

Beter is het dan om aan te geven dat het kind dan maar zelf iets moet verzinnen en daarna geen aandacht meer te besteden aan de verveling van het kind. Wanneer het kind merkt dat de ouder of nanny geen suggesties meer aandraagt, maar ook geen aandacht meer schenkt aan het kind en niet boos wordt en het kind dus enkel zichzelf raakt met de verveling, zien we over het algemeen dat het na enige tijd toch iets verzint om te doen. Hierdoor wordt je kind gestimuleerd zelf oplossingen te verzinnen voor de verveling en wordt de creativiteit en zelfstandigheid van je kind gestimuleerd.

Soms komt een kind toch gewoon niet tot spel en blijft het zich vervelen. Het beste is het dan om dit te accepteren en dit toch de verantwoordelijkheid van het kind te laten zijn. Wel belangrijk hierbij is om grenzen te stellen. Thuis rondhangen mag, maar anderen gaan vervelen, gaan lopen zeuren of klieren, rondhangen op straat, TV gaan kijken of achter de computer gaan zitten op een moment dat dit niet volgens de afspraak is, kan beter niet toegestaan worden. TV en computer zijn in feite te gemakkelijke oplossingen voor verveling. Anderen mogen geen last hebben van de verveling van het kind. Door deze grenzen te stellen leer je je kind dat het echt alleen zichzelf benadeelt met het zich vervelen en dit zal zeker een stimulans vormen om toch zelf oplossingen te verzinnen.

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Kinderen en Social Media

Social media is de afgelopen jaren steeds belangrijker geworden in onze maatschappij.  Ook voor onze kinderen. Er komt dus hoogstwaarschijnlijk een dag dat je kind een Facebook-, Instagram-, Twitter-, Snapchat- of ander social media account wil. De generatie ouders van nu kent in ieder geval nog een tijd zonder Facebook en Whatsapp. Maar onze kinderen hebben tegenwoordig een volledige levensgeschiedenis op social media. De gevolgen hiervan kunnen verregaand zijn. Zonder het te weten kunnen je kinderen zichzelf beschadigen door de verkeerde dingen online te delen. Daarom is het goed om je kinderen te wijzen op de eventuele gevaren en duidelijke afspraken met ze te maken.

Imago

Kinderen delen voornamelijk lieve, mooie, ontroerende, grappige of creatieve boodschappen met elkaar. Ze kunnen vrienden een hart onder de riem steken met een kort berichtje op Facebook of een grappig of mooi filmpje delen en hopen dat die veel likes oplevert. Zo bouwen ze aan hun imago. En dat laatste is met name voor de grotere kinderen heel erg belangrijk.

Uit onderzoek blijkt dat kinderen vooral actief zijn op Whatsapp (89%). Daarnaast zijn Facebook (75%), YouTube (72%), Instagram (52%) en Snapchat (37,4%) populair onder kinderen. Het gebruik van social media per leeftijd is als volgt: 8 jaar: 24 procent, 9  jaar: 29 procent, 10 jaar: 49 procent, 11 jaar: 70 procent, 12 jaar: 84 procent, 13 jaar en ouder: bijna alle kinderen.

Vijf gevaren van sociale media waar je met je kinderen over moet praten.

1. Het gevaar van contacten met vreemden.

Het is moeilijk om online het verschil tussen vrienden en vijanden te zien. Je kind kan zomaar benaderd worden door iemand die hij of zij helemaal niet kent. Leg uit dat niet alle mensen op social media zijn wie ze zeggen dat ze zijn. Zorg dat hun pagina’s op Facebook en Instagram niet openbaar staan, maar maak er een privé account van. Adviseer ze om alleen vriendschapsverzoeken van bekenden te accepteren. Kijk als ouder ook mee. Wordt Facebook en/of instagram vriend van je kind.

2. Informatie delen – onthul niet te veel.

Druk je kind op het hart nooit tegen vreemden te vertellen waar hij/zij woont en op school zit of wanneer jullie op vakantie gaan. Leg uit dat dat soort informatie terecht kan komen bij vreemden met slechte bedoelingen.

3. Pas op bij het plaatsen van foto’s.

Kinderen moeten de potentiële risico’s kennen van wat ze online plaatsen. Met name foto’s kunnen erg gevaarlijk zijn. Het is belangrijk de kinderen te laten weten dat ze beter geen foto’s sturen naar vreemden. Foto’s bevatten namelijk Exif data – informatie over de locatie en tijd die de camera of de telefoon digitaal aan de foto hecht. Iemand die een foto ontvangt kan die gegevens gebruiken om de exacte geografische locatie te bepalen van waar die foto is genomen. Op de meeste platforms worden Exif data automatisch verwijderd bij het plaatsen van een foto of video. Dit is o.a. het geval bij Facebook, Instagram, Twitter, LinkedIn en Marktplaats.nl. Toch blijft het oppassen geblazen. Los van de Exif data kan een bepaalde foto ook tegen je gebruikt worden. ‘Online shaming’ komt steeds vaker voor. Hierbij wordt een foto gebruikt van persoonlijke aard (bijvoorbeeld een naaktfoto) om iemand voor de hele school voor gek te zetten en/of te chanteren. Zo’n foto krijg je helaas nooit meer weg van internet, omdat deze vaak al snel op allerlei vage sites wordt gekopieerd of razendsnel wordt verspreid onder een groep scholieren.

4. Social media bewaart alles voor altijd.

Leg je kinderen uit dat alles op social media ook in de toekomst zichtbaar zal zijn. Dit betekent dus dat in de toekomst universiteiten, hogescholen, potentiële werkgevers en alle anderen de foto’s kunnen zien die je nu plaatst.. Dus als ze ooit nog astronaut, profvoetballer of minister-president willen worden, kunnen ze beter opletten wat ze nu op Facebook zetten.

5. Cyberpesten.

Praat met je kinderen over pesten en leg uit dat het misschien minder erg lijkt als dit online is, maar dat dit minstens zo erg is. Als je op school gepest wordt, ben je in ieder geval thuis nog veilig. Social media is er echter 24 uur per dag, 7 dagen per week. Als pesten zich online afspeelt is een kind nergens meer veilig.

Websites over veilig internet

• Mediawijsheid
• Veiliginternetten
• Mediaopvoeding
• Vraaghetdepolitie

Tien tips

Mediapedagoog Frederike Lems heeft de volgende 10 tips beschreven voor het veilig gebruik van social media onder kinderen;

1. Heeft je kind interesse in een bepaald sociaal platform, kijk dan eerst zelf even wat het is. Goede sites voor kinderen bieden een pagina met informatie voor ouders en/of informatie over veiligheid.
2. Voor veel sociale platforms moet je kind officieel 13 jaar zijn om een account aan te kunnen maken. Toch hebben miljoenen jongere kinderen al een account. Maak een afweging: heb je begrip voor het feit dat ‘bijna iedereen in de klas’ een account heeft of houden jullie die leeftijdsgrens aan? Het nadeel van liegen over je leeftijd is dat je bij problemen minder uitgebreid beschermd wordt door de wet. Als je ervoor kiest het wel te doen, benadruk dan dat het een uitzondering is.
3. Start samen. Maak samen een account aan en bespreek alles wat je tegenkomt. Onderzoek samen, praat erover en vraag door, maar beslis uiteindelijk zelf. Bespreek bijvoorbeeld de privacy-instellingen. Welke informatie toont je kind aan wie? Praat ook over het toevoegen van vrienden: laat alleen mensen toe die je goed kent.
4. Leer je kind zuinig te zijn op zichzelf. Leg uit dat als je een foto op internet plaatst, je de regie erover verliest. Je weet nooit zeker wie de foto ziet en wat diegene ermee zal doen. Maak dat concreet door hem zichzelf bij elke foto te laten afvragen: is het oké als ik die foto zou terugzien op een digibord in de centrale ruimte op school?
5. Leg uit dat het makkelijker is om onaardig of brutaal te zijn via tekst dan in het echt. Spreek daarom af dat je kind zich bij elk bericht afvraagt: zou ik dit ook zo zeggen als ik deze persoon in de ogen keek? Bovendien lonen vriendelijke berichten: die zijn veel populairder dan berichten waarin mensen zeuren of bot zijn.
6. Gaat het om een sociaal netwerk? Word dan zelf ook lid en vrienden met je kind, zolang hij dat toestaat.
7. Bespreek portret- en auteursrecht. Een ingewikkeld systeem, maar er zijn kinderen die van de rechter een flink bedrag moesten betalen aan de maker. In groep 6 maken kinderen al werkstukken via internet, terwijl ze vaak niet op de hoogte zijn van deze rechten. Bij jonge kinderen kun je voorstellen om hun werkstuk niet te publiceren, dus niet te plaatsen op een openbare plek. Is je kind ouder en/of start hij met een sociaal medium, dan kun je hem meer uitleggen. Als je kind bijvoorbeeld een foto wilt plaatsen (publiceren!) waar ook iemand anders herkenbaar op staat, moet hij eigenlijk eerst toestemming vragen. Daarnaast moet je kind uitkijken met het publiceren van foto’s die hij op internet heeft gevonden, er rust namelijk bijna altijd auteursrecht op.
8. Leer je kind reclame te herkennenen te doorzien. Bespreek wat wel en niet reclame is op de site. Mag je kind daar wel of niet op klikken? Het zijn vaak webshops, dus in feite gaat je kind winkelen.
9. Maak afspraken over online spellendie je via social media aangeboden worden. Sommige spellen maken misbruik van het onbegrip van kinderen. Het is lang niet altijd duidelijk of iets geld kost of niet. Spreek af dat je kind jou erbij haalt als hij in zo’n situatie terechtkomt. Met veel spellen kan je kind zich lang gratis vermaken. Mocht er een situatie ontstaan waarbij je kind geld wil uitgeven, dan kun je natuurlijk besluiten dat dat niet mag. Veel kinderen zijn ook trots op hoog behaalde levels zonder geld uit te geven. Aan de andere kant: wat is het verschil tussen het kopen van een game in een speelgoedwinkel en betalen voor een toevoeging aan een online spel? Als je besluit dat je kind geld mag uitgeven, spreek dan af dat hij jou erbij haalt, zodat je zelf de betaalprocedure doorloopt. En misschien is het een goed idee dat hij (een deel van) het spel van zijn zakgeld betaalt.
10. Vraag regelmatig aan je kind hoe het gaat en wat zijn ervaringen zijn. Probeer alles samen uit te zoeken en kennis te delen. Ook kun je op basis van de ervaringen van je kind besluiten om bepaalde regels aan te passen (aan zijn toenemende leeftijd, bijvoorbeeld).

Verbieden?

Als je dit allemaal zo leest, zou je als ouders geneigd zijn je kinderen te verbieden om social media te gebruiken. Echter, verbieden heeft totaal geen zin, dat werkt alleen maar stiekem gebruik in de hand. Bovendien zouden je kinderen allerlei sociale interacties missen. Social media hoort nou eenmaal bij ons leven. Laten we hier samen met onze kinderen zo verstandig mogelijk mee omgaan.

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Opvoeden in de prestatiemaatschappij

In onze prestatiemaatschappij is iedereen een marathonloper. Je zult het niet geloven, maar ook onze kinderen, hoe klein ze ook zijn! In deze prestatiemaatschappij zijn we zo gefocust op alles wat moet, dat we soms uit het oog verliezen waar het daadwerkelijk om gaat. Toch is dat wat de prestatiesamenleving voortbrengt: een leger aan Duracellkonijntjes, barstend van de ambitie, de motivatie en de drive, maar zonder duidelijke richting.

René Gude, de inmiddels overleden Nederlandse docent filosofie en een publiek intellectueel die zich regelmatig mengde in maatschappelijke discussies, sprak over een  gesportificeerde samenleving: een maatschappij waarin iedereen de vrijheid krijgt om uitmuntend te presteren. “Hier is het vooral je eigen schuld zodra je faalt. Want waarom lukt het de ander anders wel? De individuele winnaar neemt alles en is gelukkig, maar de verliezer – vaak dezelfde persoon, maar iets later – heeft niets en wordt treurig. En het aantal verliezers loopt op”, aldus Gude. “Depressie is in 2020 volksziekte nummer één.”

Ga jij als ouder mee in de prestatiedruk van de maatschappij? Welk voorbeeld geef jij aan je kind (bewust en onbewust)?

Hard werken en streven naar het beste is heus niet verkeerd, maar zullen we voortaan iets minder hysterisch doen over schoolcijfers en studieresultaten? Die zijn namelijk echt niet zo zaligmakend voor succes als we denken. Al van jongs af aan krijgen kinderen ingepeperd dat ze ‘goed hun best moeten doen op school’. De gangbare gedachte is: succes in het klaslokaal staat gelijk aan succes in het leven. Huiswerk maken, hard studeren en goede cijfers halen. Geen zesjes, maar negens en tienen. Eerst een hoge score halen op die citotoets, want daar wordt het kaf van het koren gescheiden. Vervolgens ga je voor die tienen op de middelbare school en in de collegebanken. Daar scoor je later die topbaan immers mee. In veel huishoudens ligt de focus daarom ook op het behalen van goede schoolresultaten. Nu ga ik niet beweren dat school nutteloos is. Niet dat ik persoonlijk ooit nog een staartdeling maak of een boek in het Frans lees, maar goed… mocht ik dat wel willen, heb ik die basiskennis maar mooi in the pocket.

We stomen kinderen op school en in onze opvoeding klaar voor de prestatiemaatschappij en leren ze om geen problemen te veroorzaken, te voldoen aan verwachtingen en altijd beleefd te zijn tegen de leerkracht of andere volwassenen. Maar dat zijn toch niet de vaardigheden die bepalend zijn voor succes in een volwassen leven? Er zijn genoeg kinderen die zich in het zweet werken om van een zes een acht te maken. En met hard werken om doelen te bereiken is natuurlijk ook niets mis. Maar welk doel wordt hier eigenlijk bereikt? Betekenen hoge cijfers op een lijst per definitie succes in het leven? En betekent succes per definitie geluk? Ik denk het niet, zeker als ik terug kijk naar mijn eigen schoolcarrière en wat ik uiteindelijk ben gaan doen voor de kost.

Begrijp me niet verkeerd, goede scholing is absoluut waardevol. Het is goed om een andere taal te leren spreken, wiskundige breuken op te leren lossen of iets te leren over de geschiedenis. Maar er zijn genoeg vaardigheden die essentieel zijn voor een vervuld, succesvol leven die géén onderdeel van het vakkenpakket zijn.

Een les zelfkennis bijvoorbeeld, zodat je weet wat voor soort baan nou echt bij je past. Een les in de liefde, zodat we leren hoe we goede relaties kunnen opbouwen en onderhouden.

Bovendien wordt ons door het huidige schoolsysteem vooral geleerd hoe we in het gareel horen te lopen. Maar om in het echte leven te slagen, moeten we juist soms buiten de lijntjes kleuren, zelf kritisch nadenken en tegen de stroom in durven gaan. Wanneer een kind niet goed mee kan komen op school, kan het zich waardeloos voelen en gaan denken dat het niet meetelt. Maar dat een talent niet goed tot uiting komt in het huidige schoolsysteem, betekent niet dat iemand geen talent hééft.

Natuurlijk helpt het om een diploma te hebben en algemene kennis te hebben meegekregen op school, maar feit blijft dat mensen die faalden op school niet per definitie faalden in het leven. Steve Jobs, Richard Branson, Oprah Winfrey, Jim Carey: iedereen zal het erover eens zijn dat ze succesvol zijn, maar geen van hen was de beste van hun schooljaar. Sterker nog, een aantal van hen maakten hun school niet eens af.

Naar mijn mening is het leven een grote leerschool, dus hou op met het definiëren van succes door slechts een deel te beoordelen. Mensen stoppen nooit met leren, ook al heb je de juiste papiertjes in the pocket. Focus niet te veel op cijfers en schoolresultaten, maar help kinderen hun unieke talenten te ontdekken en bekijk vanuit daar hun potentieel. Zo bouwen ze zelfvertrouwen op. En zelfvertrouwen is in het leven duizend keer meer waard dan een mooie cijferlijst.

Lees maar eens na wat zelfvertrouwen brengt: er zijn hele boeken over geschreven. Zelfvertrouwen is de basis voor een gelukkig leven, dat jij van jezelf houdt en alleen kan zijn. Dat jij weet te ontspannen en te genieten, ook van de kleine dingen in het leven. Zelfvertrouwen is een groot goed, wat wij onze kinderen niet af moeten nemen met deze prestatiemaatschappij! Laat kinderen zo lang mogelijk kind zijn en zichzelf op hun eigen tempo in een veilige en warme omgeving ontwikkelen tot een volwassen persoon, dan komt het zeker goed.

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Kroontje op mijn werk!

Iedereen die werkt, vindt het fijn om te horen dat hun werk gewaardeerd wordt.

Dagelijks is De Nanny Bemiddeling bezig met het bemiddelen tussen vraag en aanbod. De ouders hebben een kinderopvang aanvraag en de nanny is het aanbod. Als bemiddelaar maak je vele situaties mee en het is een sport om te zorgen dat de juiste vraag met het juiste aanbod gematcht wordt.

Het is elke keer weer een uitdaging om op elk potje een passend dekseltje te vinden. Na ruim 20 jaar als bemiddelaar kan ik inmiddels een boek schrijven over de dingen die wij dagelijks meemaken. Regelmatig vragen klanten mij hoe ik het iedere keer weer voor elkaar krijg om de juiste match te maken. Ik leg dan altijd uit dat het bij elkaar brengen van vraag een aanbod iets is wat je met je onderbuik gevoel moet durven doen. Hier doel ik niet op zweverige zaken, maar concreet durven door te vragen om zo’n compleet mogelijk beeld te krijgen van de opvang aanvraag en van de nanny die zich aanbiedt voor de werkzaamheden.

Het selecteren van de juiste mensen luistert uiteraard heel nauw. Er zijn mensen die je op hun “blauwe ogen” vertrouwt en die a zeggen, maar in de uitvoering b blijken te doen. Je moet tijdens het selectieproces dus vertrouwen op je eigen intuïtie, kennis en ervaring en nooit afwijken van de gestelde kwaliteitseisen. Ik hou vaak ook de spiegel bij mezelf voor: hoe zou ik het vinden als iemand dit aan mij vraagt en wat zou dan mijn reactie zijn?

Het doel van onze nanny bemiddeling is het ontzorgen van de ouders. Wij realiseren ons terdege dat ouders hun waardevolste bezit bij onze nanny achterlaten: hun kind(eren). Hier moet iedereen die in de kinderopvang werkzaam is, bedacht op zijn. Daarom besteden wij heel veel aandacht aan het trainen en begeleiden van onze nanny’s.

Het is voor ons belangrijk om met zorg en aandacht naar onze klanten te luisteren. Betrokken zijn bij onze klanten en onze nanny’s staat bij De Nanny Bemiddeling hoog in het vaandel. Met een professionele en persoonlijke aanpak bemiddelen wij nu al ruim tien jaar in Breda en omgeving. Wij prijzen ons gelukkig met tevreden klanten!

Het is mooi om te zien dat ouders soms echt een hechte vriendschap met onze nanny’s opbouwen. Ouders en nanny’s die samen nauw betrokken zijn bij de opvoeding en begeleiding van de kinderen: daar doen wij het allemaal voor!

Het komt ook voor dat ouders of nanny’s na een opzegging toch weer bij ons terugkomen, omdat het bijvoorbeeld toch anders gelopen is dan men gedacht had. Ik zie dit als een kroontje op mijn werk als bemiddelaar. Het is fijn als ouders en nanny’s de weg terug weten te vinden naar De Nanny Bemiddeling. Deze ouders en nanny’s gaan wij dan uiteraard weer vol enthousiasme begeleiden en door onze jarenlange ervaring en kwaliteit zullen we dan ongetwijfeld weer tot een goede samenwerking komen.

Wij stellen in alle zaken altijd het belang van het kind voorop. We weten inmiddels dat een goede samenwerking tussen ouders, nanny en ons valt of staat met goede communicatie. De Nanny Bemiddeling is altijd afhankelijk van twee andere partijen, waardoor het belangrijk is om neutraal te zijn en te kunnen blijven! Op het moment van “partijtrekken” zal er immers altijd onvrede bij een van de partijen ontstaan.

De Nanny Bemiddeling heeft al heel wat nanny’s bemiddeld in de afgelopen jaren. Veel gezinnen in de regio Breda hebben de kinderopvang naar volle tevredenheid aan ons uitbesteed. Dat blijkt wel uit de mooie referenties van zowel ouders als nanny’s. De nanny’s maken in een belangrijke levensfase van uw kinderen deel uit van het gezin. Het vinden van de juiste nanny gaat veel verder dan zo maar een oppas zoeken in Breda. Vol trots delen we deze referenties op onze website: www.nannybemiddeling.nl.

Heb jij feedback of tips? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Vakantie wat nu?!

Help! Het is al weer een jaar geleden dat ik begonnen ben met het schrijven van mijn blogs! Ook toen was er die vakantiestress, waar velen last van hebben en waar men zich zeker in zal herkennen. Nu is het weer zomervakantie…

Werkende ouders hebben echt “last” van de vele vakanties die onze kinderen krijgen. Even voor de duidelijkheid: schoolgaande kinderen in Nederland hebben op jaarbasis 12 weken vakantie, en dat is meer dan de meeste werkende ouders hebben in een jaar. Het is zelfs meer dan de leraren.

Van alle weken die onze kinderen vrij zijn, wordt een deel opgevangen door de nanny. Onze nanny’s hebben wij voorzien van tips en tops waardoor er veel goede en nuttige ideeën uitgewisseld worden. De zomervakantie is amper begonnen en de “ik verveel me” tweets en berichtjes gaan, zoals ieder jaar, weer volop rond. Daarom deze lange lijst met maar liefst 25 dingen die je kunt doen in de vakantie, zodat niemand zich meer hoeft te vervelen. Er staan leuke dingen tussen, maar ook nuttige klusjes waar je nu eindelijk de tijd voor hebt. Enjoy!

1. Confetti ijsblokjes maken.
2. Nieuwe smoothie combinaties uitproberen.
3. Samen een driegangen diner maken voor de ouders.
4. Kanoën.
5. Kamperen in de achtertuin.
6. Hoelahoepen in het park.
7. De kledingkast uitruimen.
8. Schoolspullen kopen voor het nieuw schooljaar.
9. Een watermeloen pizza maken.
10. Skeeleren.
11. Picknicken.
12. Een hut bouwen, in de tuin of binnen.
13. Bioscoop thuis of buiten huis.
14. High tea of limonade.
15. Een dagje naar het strand.
16. Zwemmen.
17. Naar het bos.
18. De kinderboerderij.
19. Naar een speeltuin gaan.
20. Een fotoshoot houden.
21. Waterfietsen.
22. Tijdschriften of boeken ruilen.
23. Zelf een pizza maken.
24. Een groot watergevecht organiseren.
25. En als je je echt heel erg verveelt, maak een stamboom van je familie.

Heb jij nog dingen om aan deze lijst toe te voegen?

Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx-Sanner

Kind en dier

Veel kinderen willen graag een huisdier. Een hond of kat bijvoorbeeld, of zelfs een pony. Zeker als een vriendje of vriendinnetje er ook één heeft gekregen of als er ergens een nestje met jonkies is. Ik zelf ben al ruim 33 jaar omringt door honden. Mijn hond is dan ook echt een onderdeel van ons gezin en voor mij een soulmate voor het leven.

Veel ouders denken dat het hebben van een huisdier goed is voor de ontwikkeling van hun kind. Het zou goed zijn voor hun verantwoordelijkheidsgevoel en sociale vaardigheden. Door voor iemand anders te zorgen, zouden kinderen meer rekening leren houden met anderen. In hoeverre is dit ook zo? En waar moet u rekening mee houden als u zo’n nieuw maatje in huis haalt? De invloed die huisdieren hebben op de ontwikkeling van een kind is een nog relatief nieuw onderzoeksgebied waar de laatste jaren steeds meer aandacht voor is ontstaan.

De verhalen van Lassie en Black Beauty zijn klassiekers die de sterke band weergeven die kinderen en dieren met elkaar kunnen hebben. Ook Kruimeltje herkent in een dier, de straathond Moor, een lotgenoot waar hij alles mee kan delen en die een steun voor hem is. Dieren prikkelen de fantasie van het kind en kunnen helpen bij het leren van belangrijke lessen over het leven, liefde en verlies. Kinderen groeien op in een wereld waarin ze omringd zijn met dieren, zowel echte dieren als knuffels en fictieve karakters in bijvoorbeeld tekenfilms en boeken. Knuffeldieren worden vertroeteld, overal mee naartoe genomen en bieden steun terwijl het kind zich buiten zijn comfortzone begeeft om de wereld om hem heen te gaan verkennen. Let eens op de reclames op de tv: in vele ziet u een dier voorbij komen! Marketing technisch werkt het blijkbaar op onze emotie om dieren in een reclame te zien.

Het verzorgen van een huisdier kan kinderen, mits ze hierbij goed begeleid worden, nuttige vaardigheden bijbrengen, zoals het nemen van verantwoordelijkheid, opgeruimd zijn, punctualiteit en zelfdiscipline, bijvoorbeeld omdat het dier vaak op dezelfde tijd eten moet krijgen of moet worden uitgelaten. Deze vaardigheden kunnen zowel thuis als op school goed van pas komen, maar ontwikkelen zich alleen als u als ouder of verzorger hierbij goede begeleiding biedt aan zowel uw kind als het dier!

Dieren kunnen een kind helpen om zich veilig te voelen. Dit geldt ook voor oudere kinderen, die uit de teddybeer of lievelingsdeken fase zijn. Een dier kan een actieve, energieke speelkameraad zijn, die een kind kan helpen zijn energie kwijt te raken, op ontdekking te gaan en zich veilig te voelen in onbekende situaties.

Diverse studies bevestigen dat kinderen met een huisdier meer zelfvertrouwen hebben en weerbaarder zijn. Een huisdier kan ook helpen psychische klachten te voorkomen. Dit heeft vooral te maken met de sociale steun die een dier kan bieden. Kijk maar eens naar de mogelijkheden op de website van www.hulphond.nl. De belangrijkste argumenten die kinderen geven, zijn dat ze het leerzaam vinden, er blij van worden, zich op hun gemak voelen en onvoorwaardelijke liefde krijgen van hun dier. Kinderen ervaren hun dier vaak als iemand die ze vertrouwen en als een onvoorwaardelijke vriend. Het kind kan er woede, angst, blijdschap en geheimen mee delen, omdat een dier niets doorvertelt en niet oordeelt. Het dier is zowel een verantwoordelijkheid als een vriend.

Verder is gebleken dat kinderen beter dingen kunnen leren en onthouden over onderwerpen waar zij zich emotioneel bij betrokken voelen. Soms worden dieren dan ook bij bepaalde lesprogramma’s betrokken om het concentratievermogen van het kind te verbeteren of om het kind te motiveren. Zo zou een huisdier het leren van taal kunnen stimuleren omdat het dier zowel een goed luisterpubliek vormt als een stimulus voor het kind om te praten. Het kind kan bijvoorbeeld het dier willen belonen, commando’s geven, aanmoedigen of straffen.

Kinderen leren dankzij huisdieren ook dingen over het leven. Dieren leren kinderen over voortplanting en geboorte, en over ziekte, ongelukken en dood. Voor veel kinderen is het doodgaan of kwijtraken van een huisdier de eerste ervaring die ze hebben met de dood en met rouw. Een andere belangrijke factor in de sociale ontwikkeling is empathie: het in staat zijn de emoties van een ander persoon waar te nemen. Door te zorgen voor een huisdier leert het kind dat iedereen behoeftes en gevoelens heeft.

Mocht u nu ook graag een huisdier aan willen schaffen, zorg dan dat u goed weet waar u aan begint. Bedenk of een dier in uw gezin past en welk dier goed bij uw kind zou passen. Het is belangrijk om een goede keuze te maken voor een bepaalde diersoort. De juiste combinatie van dier en kind is bepalend voor het succes en dus ook voor een eventueel gunstig effect op de ontwikkeling van uw kind! U als volwassene blijft immers altijd de eindverantwoordelijke over het dier, ook als uw kinderen het huisdier niet meer interessant vinden of er niet goed voor zorgen. Houd er daarom rekening mee dat het dier u waarschijnlijk ook tijd en energie zal kosten.

Een hond was al in ons gezin aanwezig voordat er kinderen waren. Wij hebben een hond omdat ik mezelf daardoor completer voel en ik geniet van de onvoorwaardelijke liefde en trouw die mijn hond me geeft. Ik weet dus niet hoe onze kinderen zich gevormd zouden hebben zonder hond. Maar ik ben ervan overtuigd dat onze kinderen vaardigheden hebben die ze, mede dankzij de aanwezigheid van de hond, meer ontwikkeld hebben.

Ik dank Sam, Bink en Boef dan ook voor de liefde, warmte en onvoorwaardelijke trouw die zij aan ons gezin hebben gegeven. Sinds kort is Fred onderdeel van ons gezin en past net zo goed bij ons als de andere drie honden.

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx- Sanner

Hulp vragen

Hoe vraag je hulp, als je het even niet meer weet, of als het je gewoon niet meer lukt om alle ouderschapsballen in de lucht te houden? Ik heb dit als werkende moeder met een gezin regelmatig zelf ondervonden . Een moeder moet nogal wat tegenwoordig. Maar als het je nou eens gewoon niét lukt om die dertig ingewikkelde traktaties, die zindelijkheidstraining van je driejarige, plus de voetbaltraining en de fluitles, de ouderavond en zeven verse zelf gekookte maaltijden in één werkweek te proppen? Of als je wakker ligt van jouw kleuter die stottert, jouw depressieve puber of jouw hooggevoelige kind dat eruit ligt in de klas? Kun je dan hulp toelaten? En hoe doe je dat?

Moeiteloos Hulp vragen

 Hoe lang duurt het bij jou voordat je hulp gaat vragen? Doe je dat meteen, of stel je het uit? Hoe deed je dat vroeger toen je klein was? Zelf stond ik als kind bekend om mijn leergierigheid; altijd vragen om het waarom. Een spons zou je kunnen zeggen. Hoe jong ik ook was, ik wist wat ik wilde en dat maakte ik ook wel duidelijk door te zeggen ‘kan zelf’.  Als ik het echt niet zelf kon, dan vroeg ik wel gewoon om hulp.  Zonder nadenken,  gewoon vragen. Toen mijn kinderen van dezelfde leeftijd waren, bleken ze precies hetzelfde te doen. ‘Kan zelf’ , werd met regelmaat gezegd. Ik vond het prachtig. Iedere dag ontdekten ze meer en meer en helpen was echt niet altijd nodig. Ook zij vroegen het gewoon wanneer ze hulp nodig hadden. Met veel bewondering, heb ik hen de wereld zien ontdekken. Ze wilden leren en oefenen. De ene dag vroegen ze daarbij meer hulp dan de andere dag. Fantastisch toch hoe kinderen dat van nature doen!

De wijsheid van kinderen

 Wat jammer dat volwassenen dit grotendeels zijn kwijtgeraakt. Ze vinden ‘kan ik zelf’ gemakkelijker in te zetten dan dat ze een hulpvraag stellen. Het willen is er wel maar het durven vragen is een obstakel geworden.

Meestal overheerst er angst  voor de tegenreactie:

• Kan je dat niet zelf?
• Doe het zelf maar, ik heb het te druk
• Hoezo? Heb je dat niet geleerd?
• Waarom vraag je mij?

Zo’n reactie geeft een rotgevoel en levert een vervelende stressreactie op. Schaamte, schuldgevoel, onzekerheid…En zo blijven vele mensen doorgaan met ‘kan ik zelf’ en onbewust negeren zij hun innerlijke kindwijsheid ‘ik vraag hulp wanneer het voor mij nodig is’. Ze zijn niet meer bekwaam omdat ze ergens in hun leven hebben besloten ‘ik vraag geen hulp’. Gelukkig maar dat daar een oplossing voor is. Wat je ooit geleerd hebt, kun je je ook weer opnieuw eigen maken.

It takes a village…

 Het eerste wat je moet weten, is dat moeder zijn nooit eerder zo’n eenzame klus is geweest als in deze tijd. Want wáár is dat dorp uit het befaamde gezegde It takes a village to raise a child?  Zelfs als je de luxe hebt van een partner-met-papadag die meedoet, is het managen van een gezin anno nu op alle niveaus een ongekend zware en eenzame taak: fysiek, emotioneel en mentaal.

Het tweede dat je moet weten, is dat het hebben van problemen normaal is. ‘Iedere moeder worstelt weleens,’ zegt Elselijn Valter-Rote, getrouwd, moeder van drie kinderen en therapeute. ‘Of het nu met een lastige peuterfase is of met een hooggevoelig kind. En het ligt lang niet altijd aan jou. Veel heb je niet in de hand; vaak speelt er iets dat maar voor een heel klein deel te maken heeft met jouw opvoeding.’

Maar hoe vraag je hulp, als je het even niet meer weet? 3 tips

1. Accepteer het antwoord

Soms, of vaak, kun je bij al dat managen en begeleiden wat hulp goed gebruiken. Maar hulp vragen is óók niet zo makkelijk. Les 1 in de hulpvraagkunde is: de ander moet ook nee mogen zeggen. Als je diep in je hart verwacht dat de ander ja zegt, en als je boos of verdrietig wordt bij een afwijzing, was je hulpvraag geen vraag maar een eis.

2. Wees zonder oordeel (ook naar jezelf toe)

Ook heel belangrijk: neem het jezelf niet kwalijk als je het lastig vindt. Hulp vragen is moeilijk. Wat je ervoor nodig hebt, is het vertrouwen dat het altijd oké is om behoeften en wensen te hebben, en tegelijkertijd acceptatie van het feit dat je het niet in de hand hebt of je ook alles krijgt wat je wenst.

Dat is ons lang niet allemaal met de paplepel ingegoten. Dus als je de moed hebt opgebracht om een andere moeder op school te vragen of jouw kind met haar mee mag en zij schudt haar hoofd, kan dat pijn doen.

3. Maak het niet te groot

Nog een punt: wacht niet te lang en maak het niet te groot. ‘Meestal zoek je pas hulp als een probleem je boven het hoofd groeit,’ zegt therapeute Elselijn Valter-Rote, ‘maar ik zou zeggen: het is nooit te laat om hulp te vragen, maar ook nooit te vroeg.’

De drie gouden regels van hulp vragen

1. Accepteer gelijkmoedig een afwijzing. Ook zonder opgaaf van reden.
2. Wees zo concreet mogelijk. Omschrijf precies wat je behoefte is.
3. Uit je dankbaarheid voor gekregen hulp. Je hoeft niet evenveel terug te doen voor iemand die je heeft geholpen, maar enthousiast bedanken hoort erbij.

Heb jij feedback of tips over dit onderwerp? Laat het in een reactie hieronder gerust weten!

Wendy Bakx- Sanner